Shkruan: Marvan Bishara
Urrejtja e Izraelit ndaj palestinezëve është formuar dhe nxitur nga tre emocione themelore: frika, zilia dhe zemërimi.
Palestinezët kanë çdo arsye të mundshme për të urryer Izraelin; është një shtet kolonial-kolonial aparteid i ndërtuar mbi rrënojat e atdheut të tyre.
Por pse Izraeli i urren kaq shumë palestinezët? Në mënyrë sadiste dhe sistematike i terrorizon, i bllokon dhe i burgos pasi merr nën kontroll jetën e tyre, ndërkohë që u mohon të drejtat dhe liritë themelore.
Përgjigja e qartë mund të mos jetë përgjigja e duhur. Po, Izraeli e urren dhunën dhe terrorizmin palestinez që ka prekur më shumë se disa izraelitë, por kjo nuk është asgjë në krahasim me dhunën e përgjithshme dhe terrorin shtetëror që Izraeli ka kryer mbi palestinezët, duke nisur luftëra hakmarrëse dhe parandaluese, siç bëri fundjavën e kaluar.
Në mendjen time, urrejtja e Izraelit ndaj palestinezëve është formuar dhe nxitur nga tre emocione themelore: frika, zilia dhe zemërimi.
Frikë
Frika është një faktor i madh – mund të jetë irracionale, por edhe i instrumentalizuar.
Nuk duhet të jetë befasi për askënd që Izraeli ende ka frikë nga palestinezët edhe pse prej kohësh ka pushtuar të gjitha tokat e tyre dhe është bërë një fuqi e fuqishme rajonale dhe bërthamore. Kjo frikë e palestinezëve nuk është vetëm fizike apo materiale, por edhe ekzistenciale.
Në artikullin “Pse izraelitët janë frikacakë”, një kolumnist izraelit në vitin 2014 pyeti se çfarë lloj shoqërie krijon ushtarë frikacakë që qëllojnë të rinjtë palestinezë të paarmatosur nga distanca të gjata. Katër vjet më vonë, në vitin 2018, ishte vërtet e pabesueshme të shikoje ushtarët izraelitë të fshehur pas mbrojtjeve të fortifikuara dhe të qëllonin protestues të paarmatosur për ditë të tëra.
Izraeli në thelb u largua nga frika nga Gaza në vitin 2005 dhe vendosi një bllokadë çnjerëzore ndaj dy milionë njerëzve që jetojnë atje, shumica e të cilëve janë refugjatë.
Izraeli i frikësohet gjithçkaje që përbën këmbënguljen palestineze, unitetin palestinez, demokracinë palestineze, poezinë palestineze, si dhe të gjitha simbolet kombëtare palestineze, duke përfshirë gjuhën, të cilën ai përpiqet të poshtërojë dhe flamurin palestinez, të cilin përpiqet ta ndalojë. Izraeli ka veçanërisht frikë nga nënat palestineze që mbajnë foshnja të reja, duke i quajtur ato një “kërcënim demografik”.
Një historian, duke vënë në dukje obsesionin kombëtar të Izraelit me numrin e lindjeve palestineze, paralajmëroi 12 vjet më parë se demografia është po aq një kërcënim për mbijetesën e shtetit hebre sa një Iran bërthamor, për shembull, sepse ai mendon se palestinezët mund të bëhen shumicë deri në vitin 2040 ose 2050. .
Frika është gjithashtu thelbësore për një shtet kazermë si Izraeli që njihet si “ushtria që vjen me shtetin”. Në një libër që përmbledh përvojën e dekadave në Izrael, një gazetar amerikan shprehet se: “qeveria e sotme nxit frikën, të cilat janë kryesisht të sajuara ose të paktën tepër të ekzagjeruara, dhe e paraqet Izraelin si një shtet të izoluar, të vetmuar, të vogël që kërcënohet, duke mbrojtur vazhdimisht veten. , dhe duke shikuar vazhdimisht për shenja të reja urrejtjeje kudo, mezi pret të reagojë”.
Si përfundim, frika ushqen urrejtje, sepse, siç tha një vëzhgues tjetër izraelit, një shtet që ka vazhdimisht frikë nuk mund të jetë i lirë, një shtet që është formuar nga mesianizmi militant dhe racizmi i shëmtuar kundër popullit indigjen të zonës, as nuk mund të jetë vërtet i pavarur.
Izraeli është gjithashtu i zemëruar, gjithmonë i zemëruar me palestinezët që refuzojnë të dorëzohen ose të dorëzohen, të cilët refuzojnë të shkojnë shumë, shumë larg. Izraeli, sido që ta shikoni, ka fituar çdo luftë që nga viti 1948 dhe është bërë një superfuqi rajonale, duke i detyruar regjimet arabe t’i përulen me poshtërim.
Dhe, përsëri, palestinezët refuzojnë të njohin fitoren e Izraelit, ata nuk do të nënshtrohen, do të dorëzohen, por do të vazhdojnë të rezistojnë.
Izraeli ka fuqitë botërore në anën e tij, ai ka Shtetet e Bashkuara në xhepin e tij, Evropën pas tij dhe regjimet arabe po e ndiejnë atë. Por të izoluar dhe madje të harruar, palestinezët refuzojnë të heqin dorë nga të drejtat e tyre themelore, e lëre më të pranojnë humbjen.
Izraeli duhet të jetë i zemëruar që, pavarësisht se kanë kaq shumë gjak të pafajshëm në duar, nuk po arrijnë asgjë. Ai vret, torturon, shfrytëzon dhe grabit palestinezët nga gjithçka që ata kanë për të, por ata nuk heqin dorë. Ai ka burgosur më shumë se një milion prej tyre gjatë viteve pas nesh, por palestinezët ende refuzojnë të kapitullojnë.
Ata vazhdojnë të përpiqen dhe të luftojnë për liri dhe pavarësi, dhe shumë shpallin shkatërrimin e Izraelit si një shtet kolonial.
Izraeli gjithashtu i ka zili palestinezët, për forcën e tyre të brendshme dhe krenarinë e hapur. Ai i ka zili për bindjet e tyre të forta dhe gatishmërinë për të sakrifikuar, gjë që ndoshta u kujton izraelitëve të sotëm sionistët e hershëm. Rekrutët e sotëm izraelitë të kthyer në robocopë përballen me trimërinë e zhveshur palestineze pas automjeteve të blinduara dhe qëllojnë frikacakë me hakmarrje.
Ajo që Izraeli ka më shumë zili është përkatësia historike dhe kulturore palestineze me Palestinën, lidhja e tyre me tokën, një lidhje që Zionizmi duhej të bënte për të inkurajuar hebrenjtë që të bëheshin kolonë kolonialë. Izraeli i urren palestinezët sepse ata janë të pandashëm nga historia, gjeografia dhe natyra e tokës që zotëron. Izraeli i është kthyer prej kohësh teologjisë dhe mitologjisë për të justifikuar ekzistencën e tij, dhe palestinezët nuk kanë nevojë për një justifikim të tillë: ata i përkasin atje pa mundim, kaq natyrshëm.
Izraeli përpiqet të fshijë ose varrosë të gjitha gjurmët e ekzistencës palestineze, madje duke ndryshuar emrat e rrugëve, lagjeve dhe qyteteve. Siç tha një historian izraelit, “për të gjetur paralele të vërteta për ripërkushtimin e vendeve të lutjes siç u bë nga pushtuesi, duhet të shkojmë deri në fund të shekullit të 15-të dhe në Spanjë ose në Perandorinë Bizantine të asaj kohe.”
Izraeli i urren palestinezët sepse ata janë prova e gjallë se bazat e Sionizmit – njerëzit pa tokë që banojnë në një tokë pa njerëz – janë të paktën mitike, dhe në thelb të dhunshëm dhe kolonialë. Izraeli i urren ata sepse pengojnë realizimin e ëndrrës sioniste në të gjithë territorin e Palestinës historike. Dhe veçanërisht i urren ata që jetojnë në Gaza, sepse ata e kthejnë një ëndërr në një makth.
Megjithatë, do të ishte e gabuar të lavdërohej ndonjë nga ato që u tha. Dashuria është gjithmonë më e mirë se urrejtja. Urrejtja shkatërron dhe krijon më shumë urrejtje. Urrejtja shkatërron edhe të urryerin edhe të urryerin.
Izraeli ende mund ta kthejë gjithë atë urrejtje në tolerancë, zili në vlerësim dhe zemërim në ndjeshmëri, vetëm nëse gjen guximin të shkëputet nga e kaluara e tij e dhunshme, të kërkojë falje për krimet e tij, të kompensojë palestinezët për të gjitha vuajtjet e tyre dhe të fillojë t’i trajtojë ata. si të barabartë, me respekt dhe nderin që meritojnë, qoftë edhe të barabartë të privilegjuar në atdheun e tyre.
Urrejtja ndaj Izraelit nuk do t’i largojë palestinezët, por mund t’i largojë hebrenjtë.
Pikëpamjet e shprehura në këtë tekst janë të autorit dhe nuk pasqyron domosdoshmërisht politikën editoriale të Kosova Post.
Marwan Bishara është një analist politik për Al Jazeera. Ai ishte profesor i marrëdhënieve ndërkombëtare në Universitetin Amerikan në Paris. Ai shkruan për politikën botërore dhe konsiderohet një ekspert kryesor në temën e Lindjes së Mesme dhe marrëdhënieve ndërkombëtare.