SHBA-Kinë bëhen gati për një luftë të madhe. Në qendër të përplasjes janë synimet ekspansioniste të Pekinit në ishullin e Tajvanit.
Amerikanët kanë deklaruar që do të mbrojë me çdo kusht ishullin. Adminis-trata Biden ka bërë të ditur se nuk është më e gatshme të durojë veprimet destabilizuese të Kinës. Biden, tha se shteti i tij do të ndërhynte ushtarakisht nëse Kina do ta pushtonte Tajvanin, duke shtuar se barra e mbrojtjes së Tajvanit “është më e fortë” pas pushtimit rus të Ukrainës. Tajvani vazhdon të jetë në qendër të vëmendjes së gjigantit aziatik si rivali i tij amerikan. Uashingtoni dëshiron të parandalojë “Perandorinë Qiellore” nga verbimi i lundrimit mbi një pjesë të madhe të Indo-Paqësorit dhe kontrolli mbi një territor që është thelbësor për industrinë e komponentëve elektronikë. Përshkallëzimi ushtarak për pushtimin e ishullit është një nga temat më të nxehta të analizave strategjike jashtë shtetit. Të gjitha administratat amerikane bien dakord që Tajvani duhet mbrojtur me çdo kusht, si një simbol, por edhe si një objektiv i dukshëm strategjik. Por çfarë do të ndodhte nëse plaste një luftë? Çfarë plani do të ndiqte Joe Biden? Ajo që duket e ngjashme është sigurisht qasja e Uashingtonit ndaj zonës Indo-Paqësorit. Ashtu si pas Luftës së Dytë Botërore, Shtetet e Bashkuara ndërtuan një bllok për të ku?zuar veprimet e Bashkimit So-vjetik (një bllok ende i dukshëm dhe në fuqi të plotë), të njëjtën gjë ?lluan të bëjnë në Azi, ose më mirë, në ‘Indo-Paqësorin’, për të parandaluar që Pekini të marrë kontrollin. Një sistem aleancash dhe partneriteti që ka platformën e tij themelore në Quad (i përbërë nga Australia, Japonia, India dhe Shtetet e Bashkuara), por që tani kërkon të zgjerohet edhe më fuqishëm si në nivelin ushtarak dhe në niveli ekonomik dhe teknologjik me sistemet e tjera lokale, duke filluar nga ASEAN. Dëshira për të zgjeruar gamën e veprimit të këtyre sistemeve të aleancave të përqendruara në Uashington dhe në kontrollin kinez bazohet në tre supozime themelore. E para është se ato janë fuqi shumë të ndryshme, me qasje strategjike që janë krejtësisht të palidhura me njëra-tjetrën. Tashmë në Quad, Australi, Indi, Japoni dhe SHBA janë forca me histori dhe mentalitete jashtëzakonisht të ndryshme. Problemi i dytë më pas lidhet me një pikë the-melore: lidhjet ekonomike me Kinën. Në fakt, nëse përballemi me një bllok që ka një qasje të kundërt me ekspansionizmin e Pekinit, nga ana tjetër nuk mund të mos marrim parasysh faktin se të gjitha janë vende jashtëzakonisht të lidhura me Republikën Popullore. Vendet pro Kinës. Prandaj, nëse është e mundur të teorizohet një qasje ushtarake për të kundërshtuar zgjerimin kinez, duhet marrë parasysh se disa vende mund të mos vendosin domosd-shmërisht të kundërshtojnë partnerin e tyre kryesor tregtar dhe teknologjik. Kjo është arsyeja pse kemi ardhur në pikën e tretë: qëllimi i zgjerimit të idesë së Quadit në diçka ndryshe, e cila përfshin edhe perspektivat infrastrukturore dhe ekonomike. Dhe kështu në këtë sistem, ASEAN, që është shoqata e kombeve të Azisë Juglindore, merr një rol të rëndësishëm si në atë diplomatik ashtu edhe në atë strategjik. Në fazën e parë, ka shumë të ngjarë që SHBA të ?llojë të ushtrojë presion mbi Bashkimin Evropian dhe aleatët e tij në NATO për një dënim të ashpër për të përshkallëzuar dhe për të prishur disa lidhje me Kinën. Evropa, siç ndodhi në rastin e Kievit, do ta bllokon-te menjëherë për të dënuar përdorimin e forcës. Rusia, bazuar edhe në atë që ka bërë Kina, por mbi të gjitha duhet të përballet me efektet e luftës në Ukrainë, është një faktor i panjohur. Një vend që nuk do ta ndihmonte dot Kinën.
