Kur Gjermania e Bismarkut, Austro-Hungaria dhe Perandoria Ruse nënshkruan Memorandumin e Berlinit në 1876, me anë të të cilit ata mbajtën anën e rebelëve të krishterë në Bullgari dhe Bosnjë e Hercegovinë dhe kundër autoriteteve osmane, autoritetet britanike reaguan me zemërim. Berlini, Vjena dhe Rusia ofruan një zgjidhje për krizën, pa u konsultuar me Londrën dhe pa respektuar interesat e saj. Duke shpjeguar arsyet e pakënaqësisë së tij, kryeministri i atëhershëm britanik Benjamin Disraeli i tha ministrit rus Gorchakov: “Anglia trajtohet këtu sikur të ishim Mali i Zi apo Bosnja”.
Pothuajse një shekull e gjysmë më vonë, i njëjti parim duket se është në fuqi. Vendimet për Malin e Zi, Bosnjën dhe Kosovën mund të merren pa to, por nuk mund të merren pa fuqitë e mëdha.
Ky është thelbi i mesazhit që i dërguari special amerikan Gabriel Escobar i dërgoi kryeministrit të Kosovës Albin Kurti ditë më parë, pasi ky i fundit vuri në dyshim besueshmërinë e Miroslav Lajçakut, negociatorit kryesor evropian për zgjidhjen e mosmarrëveshjes mes Serbisë dhe Kosovës.
Escobar tha se pavarësisht kërkesave të Kurtit, Lajçak do të mbetet në negociata dhe se dialogu do të vazhdojë. “Unë nuk mendoj se,” shtoi ai, “një vend me një milion e gjysmë banorë do të jetë në gjendje të bindë komunitetin transatlantik, i cili numëron 700 milionë njerëz, të ndryshojë taktikat e tij.”
Në fillim të luftës në Ukrainë, Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimi Evropian e intensifikuan dialogun ndërmjet Beogradit dhe Prishtinës, duke mbajtur një qëndrim pro-serb, pra duke u fokusuar në kërkesën e tyre drejtuar autoriteteve të Kosovës për të formuar një bashkësi të komunave serbe.
Shumë ishin të befasuar nga qëndrimi i deklaruar i Uashingtonit dhe i Brukselit, sepse, për shembull, Kosova mori një pozicion pro-ukrainas që në fillim të luftës në Ukrainë, ndërsa Serbia mbeti i vetmi vend në Evropë, së bashku me Bjellorusinë, që nuk e bëri këtë. vendos sanksione ndaj Moskës.
Pozicioni i fortë pro-ukrainas i Prishtinës, si dhe i Sarajevës dhe i Podgoricës, ndoshta e ka ndihmuar Serbinë. Gjegjësisht, që nga momenti kur filloi pushtimi rus, opinioni perëndimor theksoi se Ballkani Perëndimor ishte një rajon i cenueshëm, në të cilin, falë ndikimit rus në politikën serbe, mund të transferohej konflikti.
Duke mos dashur të shpenzojnë burimet e tyre të sigurisë (mbi të gjitha NATO) për të frenuar Serbinë, Uashingtonin dhe Brukselin, duke dashur të ruajnë paqen me çdo kusht, vendosën të frenojnë politikisht Prishtinën, Podgoricën dhe Sarajevën.
Është e qartë se Kosova, BeH dhe Mali i Zi ushqenin shpresa joracionale në lidhje me luftën në Ukrainë.
Gjegjësisht, elitat sovraniste në këto vende besonin se lufta në Ukrainë ishte një shans për t’u çliruar nga ndikimi serb. Ata neglizhuan një gjë të rëndësishme. Për politikëbërësit perëndimorë, është pothuajse krejtësisht e parëndësishme se çfarë mendojnë këto tre shtete të vogla për pushtimin rus të Ukrainës, sepse asnjëri prej tyre nuk dërgon sasi të konsiderueshme armësh, as mbështetje financiare, si Gjermania apo Holanda.
Kur të merret parasysh gjithçka, e vetmja mënyrë që Ballkani Perëndimor mund të ndikojë në luftën në Ukrainë është të hyjë në luftë edhe këtu, dhe se përveç Ukrainës, SHBA dhe BE duhet të merren me një front tjetër.
Shmangia e skenarit të përmendur u bë, që në ditën e parë të pushtimit rus, një prioritet absolut. Ashtu si interesi i Rusisë që në fillim ka qenë hapja e një fronti të dytë në Ballkan, në mënyrë që të rëndojë amerikanët dhe evropianët me shqetësime shtesë dhe të lehtësohet në Ukrainë.
Në kontekstin e lartpërmendur, Serbia ka një rol qendror, sepse është e vetmja me fuqi të mjaftueshme ushtarake dhe çështje të hapura me fqinjët e saj (kryesisht me Kosovën) për të shkuar në luftë. Natyrisht, edhe në një situatë kur Perëndimi është i preokupuar me Ukrainën, nuk do të ishte e mençur që Serbia të fillonte një luftë, por në kohë krizash të mëdha, autoritetet shpesh marrin hapa që në fund nuk rezultojnë të mençura.
Kjo është arsyeja pse amerikanët dhe evropianët nuk donin t’i linin asgjë fatit.
Që nga fillimi i krizës ukrainase, diplomatët amerikanë dhe evropianë kanë bërë lëshime ndaj Serbisë, me qëllim që ta qetësojnë atë dhe ta bindin se ajo mund të ndjekë interesat e saj në rajon në mënyrë paqësore dhe me mbështetjen e Perëndimit. Sigurisht, Serbisë nuk iu ofrua gjithçka që donte (aneksimi i veriut të Kosovës, Republika Srpska dhe Mali i Zi), gjë që gjithashtu do të kërcënonte paqen. Në vend të kësaj, iu ofrua të kishte ndikim më të madh në vendet fqinje përmes mjeteve paqësore.
Në Mal të Zi dhe BeH, me mbështetjen e bashkësisë ndërkombëtare, Gjukanoviq, Izetbegoviq dhe Komshiq u hoqën nga pushteti, politikat e të cilëve ishin një shenjë e kundërshtimit të ashpër ndaj aspiratave të Beogradit për të dominuar rajonin.
Për më tepër, pas zgjedhjeve të fundit, siç dëshmoi ministri i Mbrojtjes i BeH Zukan Helez, ekzistonte një opsion për të formuar Këshillin e Ministrave me opozitën në Republika Srpska, por udhëheqja e SDP-së ende zgjodhi të formonte një koalicion me Dodikun, pasi ky i fundit “u premtoi komunitetit ndërkombëtar se ata do të bashkëpunojnë”
