Dhomat sekrete të Vladimir Putinit nuk janë më aq sekrete. Të paktën nëse i besojmë dokumentarit një orë e gjysmë të transmetuar dje, në kohën më të shikuar, në Rossija1, televizionin kryesor shtetëror rus. Presidenti rus hap për herë të parë dyert e apartamentit të tij privat në Kremlin për t’i bërë përshtypje gazetarit Pavel Zarubin, aty ku ka fjetur “kryesisht gjatë tre viteve të fundit”, meqë, siç është e qartë, Rusia nisi ofensivën e saj kundër Kievit ose, siç thotë ai, “është në thelb e vetme në rezistencën e saj kundër gjithë Perëndimit”.
Por bomba atomike është e padobishme. “Ata donin të na provokonin, donin të na shtynin të bënim gabime. Por nuk kishte nevojë të përdornim armë bërthamore dhe shpresoj se nuk do të ketë asnjë të tillë në të ardhmen. Ne kemi forca dhe burime të mjaftueshme për të çuar deri në fund atë që nisi në vitin 2022 dhe për të arritur rezultatin që kërkon Rusia.” Ai flet për mjete ushtarake, jo për diplomatike. Nuk përmenden negociatat e nisura nga Presidenti i SHBA-së, Donald Trump, dhe as propozimi për armëpushim tre-ditor, i refuzuar nga ukrainasi Volodymyr Zelensky. Një “pajtim” me atë që ai e quan “pjesa ukrainase e popullit rus” do të jetë “i pashmangshëm”, po, por “duhet kohë”.
Si intervistat e Oliver Stone me Putinin, edhe ky dokumentar ndjek një qasje të ngjashme me ato të transmetuara gjatë fushatës presidenciale të vitit 2017. Kësaj here, preteksti për operacionin e ri të imazhit janë 25 vitet e para të tij në pushtet. Disa i llogarisin që nga 9 gushti 1999, kur Boris Jelcini e emëroi kryeministër, ose nga 31 dhjetori i po atij viti, kur Jelcini dha dorëheqjen dhe e bëri Putinin president të përkohshëm. Por 7 maji shënon përvjetorin e inaugurimit të mandatit të tij të parë si president dhe po përdoret për të nisur javën e përkujtimit për 80-vjetorin e fitores ndaj nazizmit dhe për të nxjerrë në pah paralelet me konfliktin në Ukrainë.
“Dhomat sekrete” të Putinit (jo më)
“Dhomat sekrete” të Putinit (tani jo më) na kthejnë pas në zgjedhjet e para presidenciale të fituara më 26 mars 2000: 25 vjet më vonë, kur ora e lavjerrësit shënon orën 2, Putini ende po jep intervista njëra pas tjetrës. Ai e pret Zarubinin mëngjesin e 27 prillit dhe e çon në apartamentin e tij, një udhëtim të shkurtër me ashensor larg. Një palestër ku stërvitet “një orë e gjysmë në ditë”, një bibliotekë, dy dhoma gjumi dhe ajo që ai e quan “kisha e tij shtëpiake”, ku është gjunjëzuar për herë të parë për t’u lutur për pengjet e teatrit të Dubrovkës në vitin 2002. Një dhomë ndenjeje me një piano të madhe që thotë se e luan “shumë rrallë”, një portret të Car Aleksandrit III dhe një oxhak përreth të cilit ka pirë çaj me Bill Clinton dhe Xi Jinping. Dhe më pas, kuzhina.
“Çfarë mund t’ju ofroj?” pyet ai si mikpritësi i përsosur, duke treguar kutinë me “çokollata të shijshme bjelloruse” që i kishte dhuruar Aleksandër Lukashenko. Pastaj merr një shishe kefiri nga frigoriferi – “nga Ryazan”, siç raportojnë mediat – dhe, pasi nxjerr disa gota të bardha nga dollapi, fton Zarubinin të ulet në dhomën e ngrënies rreth një tavoline spartane, mbi të cilën ndodhen banane të mbështjella me celofan, mjaltë, një mulli për erëza, salcë soje dhe peceta letre. Të gjitha produkte ruse? “Epo, sigurisht. Cilat nëse jo?”, përgjigjet ai me krenari sovraniste.
Në mure ka stuko dhe pasqyra me kornizë ari, mbi një konsol ndodhet një ikonë e Krishtit Shpëtimtar Acheropita, por nuk ka asgjë nga luksi i “pallatit” sekret në Detin e Zi, i zbuluar nga udhëheqësi i ndjerë i opozitës, Alexei Navalny, në vitin 2021 – zbulim që shkaktoi protestat më të mëdha të viteve të fundit në Rusi. Putini e paraqet veten si një udhëheqës që “merr frymë të njëjtin ajër me miliona rusë”, jo si “një politikan që ulet dhe vendos fatet”. Një komandant i përgjithshëm në shtëpi, në zyrë dhe në kishë.
Shkaku i konfliktit në Ukrainë
Ukraina përmendet menjëherë, siç pritej. Udhëheqësi i Kremlinit nuk largohet nga retorika e tij e zakonshme. Pse nuk e nisi Operacionin Special Ushtarak që në vitin 2014? Sepse atëherë “vendi nuk ishte gati për një përplasje të drejtpërdrejtë me të gjithë Perëndimin”. Ai përsërit se ishte “i detyruar” të aneksonte Krimenë për të mbrojtur popullsinë e saj, “përndryshe do t’i kishim lënë ta shqyenin copë-copë”. Ishte “gjëja e duhur për t’u bërë”, edhe pse “e qartë se do të shoqërohej me vështirësi serioze”, si sanksionet.
Por ato, sipas tij, nuk ishin pengesë, por shtysë për riorganizimin e ekonomisë. Si një mburojë përmes izolimit. “Në fund të fundit, në zemër të kulturës perëndimore, si katolike ashtu edhe protestante, mirëqenia materiale vjen gjithmonë e para.” Jo në Rusi. Në Rusi flitet gjithmonë për parimin moral në kuptimin e gjerë të fjalës.
Në vitin 2022, “nuk ishim përgatitur në ndonjë mënyrë të veçantë”, sepse “po përpiqeshim sinqerisht ta zgjidhnim çështjen e Donbasit në mënyrë paqësore. Por doli se pala tjetër mendonte dhe vepronte ndryshe. Na mashtruan.” Një mësim i rëndësishëm. “Do të duhet ta kemi parasysh këtë në të ardhmen,” thotë ai, duke nënvizuar mosbesimin ndaj çdo përpjekjeje për ndërmjetësim. Për Putinin, shkaku afatgjatë është refuzimi për të njohur pavarësinë dhe sovranitetin e Rusisë nga Perëndimi, që “thotë një gjë dhe bën një tjetër”. Kjo, thotë ai, është ajo që përfundimisht e çoi në ofensivën ndaj Kievit.
“Gjithmonë dua të godas dikë me grusht”
Nuk ka mungesë anekdotash. A të vjen ndonjëherë të godasësh dikë me grusht? “Gjithmonë, jetoj me të, por luftoj me të.” Pendoheni që u bëtë president? “Kurrë”, por “gjithmonë mendoj” për një pasardhës. “Por në fund zgjedhja u takon njerëzve. Pra, kur mendoj për këtë vazhdimisht, natyrisht mendoj se duhet të dalë një person, ose akoma më mirë disa njerëz, në mënyrë që njerëzit të kenë një zgjedhje, në mënyrë që të fitojnë këtë besim nga qytetarët e vendit, shkruan shqiptarja.com.” Jo fjalë të rastësishme, vërejnë komentuesit: sapo të arrihen objektivat në Ukrainë, pushteti do të ndryshojë. Por, siç tha Putini, “duhet kohë”./”./La Repubblica
