Prej disa kohësh, revistat kryesore të specializuara për mbrojtjen dhe sigurinë në skenën amerikane janë përqendruar në planin e madh të Ushtrisë së Shteteve të Bashkuara për t’iu përshtatur skenarëve të rinj globalë. Siç shkruan “Il Giornale”, quhet “Ushtria e 2030” dhe është plani strategjik me të cilin forcat e armatosura amerikane po përgatiten për të përballuar luftërat e së nesërmes. Propozuar në tetor 2022, ai tani po bëhet i njohur publikisht. Duke e konsideruar të mbyllur epokën e luftërave të gjata të Lindjes së Mesme në Irak dhe Afganistan dhe duke kapërcyer epokën në të cilën fokusi kryesor ishte lufta kundër terrorizmit, Uashingtoni tani po mendon për kërcënimin e konfrontimeve konvencionale. Dhe dokumenti programatik për projektin “Ushtria e 2030” i publikuar në faqen zyrtare të ushtrisë amerikane, nuk mungon të nënvizojë se nxitja e tyre kryesore drejt modernizimit vjen nga “sfida nga Kina” dhe “kërcënimi akut që vjen nga Rusia”, për pozicionin global të SHBA-së në botë.
Synimet e Amerikës
Kjo duket se është një garë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, për të ruajtur një avantazh konkurrues mbi të gjithë sektorët e botës ushtarake, duke pasur në qendër operacionet e forcave tokësore. Sigurisht, atyre iu shtohet ndërveprueshmëria ndërmjet armëve, shkëmbimi i vazhdueshëm i të dhënave për terrenet operacionale dhe forcat e armatosura armike ndërmjet komponentëve të ndryshëm të ushtrisë. Objektivi është padyshim ai që ushtria Amerikane e përcakton si “përparësia e vërtetë e ushtrisë amerikane”, pra faktori njerëzor, që ndryshe është shuma e përvojës operacionale dhe aftësive të ushtarëve individualë. Qendra për Studime Strategjike dhe Ndërkombëtare (Csis) nënvizon se “Ushtria e vitit 2030” do të jetë koncepti strategjik mbi të cilin ushtria amerikane do të evoluojë një doktrinë ushtarake të destinuar për të lënë pas përgjithmonë, “Betejën Ajrore-Tokësore” të dyzet vjetëve më parë dhe aplikuar që nga Lufta e Gjirit të vitit 1991. Tani SHBA do të fokusohet tek “operacionet me shumë domene” (Mdo) të cilat integrojnë hapësirën dhe fushën kibernetike në këndvështrimin operacional të çdo arme. Csis vëren se “transformimi i ushtrisë mund të përmblidhet në gjashtë objektiva modernizimi: zjarri me precizion me rreze të gjatë, automjete luftarake të gjeneratës së ardhshme, përdorimi i pajisjeve vertikale të ngritjes, komunikimet e rrjetit ndërmjet trupave, mbrojtja e integruar ajrore dhe raketore, dhe rritja e vdekshmërisë së ushtarëve. Ky skenar përmbledh në mënyrë të përsosur idenë e një ushtrie që lufton vetëm ushtritë e vërteta parigrade në konflikte në shkallë të gjerë.
Lufta e së nesërmes
Në këtë drejtim, gjenerali James Rainey dhe gjeneral-lejtnant Laura Potter komentuan në War on the Rocks perspektivat për modernizimin e forcave të armatosura të SHBA-së, duke iu referuar ndryshimeve strukturore të njësive operacionale që do të imponojë kjo pikë kthese strategjike. Ata nuk e mohojnë që në të ardhmen mund t’i rikthehemi strukturimit të “ushtrive teatrore” më hierarkike për të menaxhuar më mirë operacionet me shumë domene. Në të vërtetë, Rainey dhe Potter parashikojnë se divizioni do të jetë “formacioni kryesor taktik në fushën e betejës së ardhshme”. Divizionet do të jenë në gjendje të bëjnë një rikthim, shpjegojnë autorët, për shkak të aftësisë së tyre për të sinkronizuar manovrat në një formë më të centralizuar dhe për t’u lidhur me një zinxhir komandimi më të strukturuar në nivel ushtrie dhe trupash. Në thelb, doktrina amerikane në fakt ruan disi bazat e epokës së Luftës së Ftohtë, në të cilën konfrontimi i drejtpërdrejtë me ushtritë e Traktatit të Varshavës konsiderohej thelbësor. Ato taktika, kombinuar me teknologjinë e lartë të forcave të armatosura të sotme, krijon në të njëjtën kohë një hibrid të veçantë, mes modernitetit dhe traditës. Lufta e së nesërmes, për Uashingtonin, do të jetë një çështje komplekse për t’u menaxhuar me kujdes: prandaj synimi do të jetë, në “Ushtrinë e 2030”, të kombinohet më e mira e përvojës së djeshme me atë që zbulimet moderne teknologjike mund të ofrojnë.
