Nga Sead Zimeri
As burrat as gratë nuk lindin burra dhe gra: të dyja janë konstruksione sociale dhe kulturore, pra edhe historike dhe relative, domethënë ato bëhen të tillë (teza e vjetër e Simone de Beauvoir) As burri dhe as gruaja nuk ekzistojnë si njësi individuale ahistorike, prandaj edhe lufta për të fituar të drejtat e tyre kushtëzohen nga koncepte, imagjinata, konstrukte kulturore dhe politika që krijojnë burrat dhe gratë.
Kur një lëvizje e identitetit politik flet në emër të grave apo burrave, është e arsyeshme të shtrohet pyetja: në emër të cilit konstrukt historik të grave apo burrave flet? Të drejtat e cilit konstrukt historik të gruas dhe burrit po kërkoni? Kjo është e nevojshme për të kuptuar jo vetëm axhendën politike, por edhe gjenealogjinë dhe mënyrën se si ndërtohen nocionet burrë e grua në ligjërimet politike.
Ndërsa diskurset që trajtojnë burrin dhe gruan si koncepte paradigmatike, si koncepte me përmbajtje normative ahistorike, këto vetëm përpiqen të fshehin origjinën e tyre historike, marrëdhëniet e pabarabarta midis gjinive dhe nëpërmjet këtyre mekanizmave idealizojnë një konstrukt historik të gruas dhe burrit si konstrukt normativ mbihistorik.
Dhuna ndaj grave në një masë të madhe është rezultat i përpjekjeve për të imponuar një konstrukt gjinor historik dhe normativ mbi zhvillimet historike të shoqërive. Një koncept historik i gruas ngrihet në një nivel normativ (kështu, jo ashtu, duhet të jetë gruaja), i ndarë nga rrjedha dhe dialektika e luftës historike dhe kur realiteti historik i ndryshuar e përjashton atë konstrukt normativ si jo të përshtatshëm për rrethanat e reja, shoqëria e mbajtur peng nga ky konstrukt kërkon ta imponojë atë ose nëpërmjet ligjeve, kodeve zakonore dhe fetare ose nëpërmjet reagimeve seksiste, ngacmimeve seksuale dhe dhunës fizike.
Sido që të shihet mospërputhja e përvojës së konstruktit emergjent të gruas me konstruktin historik normativ, çdo mënyrë e imponimit të normës historike është domosdoshmërisht një formë dhune.
25.11.2014.
