Për të përmbushur dëshirën e tij dhe për të treguar se sa “mbështetje ka, autobusët u nisën nga e gjithë Serbia që nga agimi herët me qëllim që të zhvendosnin në Beograd sa më shumë njerëz që do të admironin “guximin dhe forcën” e “djalit më të madh në historinë e re të Serbisë”.
Megjithatë në realitet asgjë nga këto nuk u realizua.
Historia do ta kujtojë këtë periudhë si një kohë kur një vend i tërë, madje edhe mbështetësit e tij, ishin viktima të nevojës së pangopur të një njeriu që donte të ishte i dashur me çdo kusht.
Skenat nga ura e Brankos, ku pas një shiu të rrëmbyeshëm mbështetësit braktisën Vuçiçin e iu drejtuan autobusëve, janë sinjal se ka filluar fundi i sundimit të Aleksandër Vuçiçit dhe Partisë Përparimtare Serbe.
Kundër tubimi, i cili u shpall si “mitingu më i madh në historinë e re të Serbisë” ose “Tubimi i Shpresës”, pësoi një kolaps total . Fjalët dhe pamja e Vuçiçit nuk ishin një argument mjaft i fortë që të gjithë simpatizantët të qëndronin para ndërtesës së Kuvendit dhe në këtë mënyrë të dërgonin imazhin e masës që presidenti dëshironte aq shumë.
Edhe progresistët po numëronin ditët deri në kundërmitingun e Vuçiçit.
Mediat pro regjimit njoftuan se në shesh do të ishin 200,000 mbështetës, televizionet përgatitën emisione speciale me analistët e ftuar.
Praktikisht gjithçka ishte gati që Udhëheqësi i madh të dilte dhe të njoftonte se çfarë do të ndodhë me kombin e traumatizuar pas tragjedive. Nuk kemi dëgjuar asgjë nga këto. Presidenti tha atë që thotë zakonisht, dhe njerëzit që duhej ta admironin, e duartrokisnin dhe i bërtisnin, disa për shkak të shiut, disa sepse i kishin mësuar përmendësh të gjitha fjalët e tij, filluan të largoheshin nga kundër tubimi para se të përfundonte.
Më kot presidenti ngriti zërin, foli për pagat dhe pensionet, tha se qeveria e tij ka investuar shumë në zhvillimin e vendit dhe se do të vazhdojë ta bëjë këtë pavarësisht kritikave të atyre keqbërësve që shqetësohen nga një Serbie e fortë dhe e fuqishme.
Njerëzit që ai me egoizëm mendonte se ishin të vetët i kanë kthyer shpinën. Ata nuk donin ta dëgjonin. Sepse kur i trajton qytetarët si numra, kur i abuzon dhe i përdor për të matur veten me të tjerët dhe për të dëshmuar se të gjithë ju duan, atëherë ka shumë mundësi që gjithçka t’ju kthehet si bumerang. Dhe duke gjykuar nga fotot nga tubim, ai bumerang iu kthye atij që e nisi.
Po kthehet sepse dialogu është zvarritur dhe edhe gatishmëria për një bisedë të sinqertë me opozitën është e vonuar.
Madje as tërheqja nga posti i drejtuesit të partisë nuk do ta ndihmojë. Pas vitesh helmimi të opinionit publik, urrejtjes, persekutimit të disidentëve, nëpërkëmbjes së të gjitha llojeve të lirive, është vonë.
