Pas gjithë kësaj qëndron arroganca izraelite; ideja se ne mund të bëjmë çfarë të duam, se nuk do ta paguajmë kurrë çmimin dhe do të ndëshkohemi për të. Ne do të vazhdojmë të patrazuar.
Ne do të arrestojmë, vrasim, ngacmojmë, shpronësojmë dhe mbrojmë kolonët e zënë me masakrat e tyre. Do të vizitojmë Varrin e Jozefit, Varrin e Othnielit dhe Altarin e Joshuas në territoret palestineze, dhe sigurisht Malin e Tempullit – mbi 5000 hebrenj vetëm në Sukkot.
Ne do të qëllojmë kundër njerëzve të pafajshëm, do të heqim sytë e njerëzve dhe do t’u godasim fytyrat e tyre, do të dëbojmë, konfiskojmë, grabisim, rrëmbejmë njerëzit nga shtretërit e tyre, bëjmë spastrim etnik dhe sigurisht vazhdojmë me rrethimin e pabesueshëm të Rripit të Gazës, dhe gjithçka do të jetë në rregull.
Ne do të ndërtojmë një pengesë të tmerrshme rreth Gazës – vetëm muri nëntokësor kushtoi 3 miliardë shekelë (765 milionë dollarë) – dhe do të jemi të sigurt. Ne do të mbështetemi te 8200 gjenitë e njësisë së inteligjencës kibernetike të ushtrisë dhe te agjentët e shërbimit të sigurisë Shin Bet që dinë gjithçka. Ata do të na paralajmërojnë me kohë.
Udhëheqësit e Izraelit janë gjykuar përjetësisht. Çfarë po mendojnë tani?
Izraeli duhet së pari të sjell shtëpinë.
Me çdo raund luftimesh në Gaza, më shumë ‘dëm kolateral’ dhe më shumë kotësi.
Ne do të transferojmë gjysmën e një ushtrie nga kufiri i Gazës në kufirin Hawara në Bregun Perëndimor, vetëm për të mbrojtur ligjvënësin e ekstremit të djathtë Zvi Sukkot dhe kolonët. Dhe gjithçka do të jetë në rregull, si në Hawara ashtu edhe në kalimin Erez në Gaza.
Rezulton se edhe pengesa më e sofistikuar dhe më e shtrenjtë në botë mund të kalohet me një buldozer të vjetër të tymosur kur motivimi është i madh. Kjo pengesë arrogante mund të kalohet me biçikletë dhe motoçikletë, pavarësisht miliardave të derdhura në të dhe të gjithë ekspertëve të famshëm dhe kontraktorëve të maceve të majme.
Ne menduam se do të vazhdonim të zbrisnim në Gaza, të shpërndanim disa thërrime në formën e dhjetëra mijëra lejeve të punës izraelite – gjithmonë në varësi të sjelljes së mirë – dhe t’i mbajmë ende në burg. Ne do të bëjmë paqe me Arabinë Saudite dhe Emiratet e Bashkuara Arabe dhe palestinezët do të harrohen derisa të fshihen, siç do të donin shumë izraelitë.
Ne do të vazhdojmë të mbajmë mijëra të burgosur palestinezë, ndonjëherë pa gjyq, shumica prej tyre të burgosur politikë. Dhe ne nuk do të pranojmë të diskutojmë lirimin e tyre edhe pasi ata kanë qenë në burg për dekada.
Ne do t’u themi atyre se të burgosurit e tyre do ta shohin lirinë vetëm me forcë. Ne menduam se do të vazhdonim me arrogancë të refuzonim çdo përpjekje për një zgjidhje diplomatike, vetëm sepse nuk duam të merremi me të gjitha këto dhe gjithçka do të vazhdojë kështu përgjithmonë.
Edhe një herë u vërtetua se nuk është kështu. Disa qindra palestinezë të armatosur tejkaluan pengesën dhe pushtuan Izraelin në një mënyrë që asnjë izraelit nuk e imagjinonte se ishte e mundur. Disa qindra njerëz dëshmuan se është e pamundur të burgosësh 2 milionë njerëz përgjithmonë pa paguar një çmim mizor.
Ashtu siç buldozeri i vjetër palestinez i tymosur e çau barrierën më të zgjuar në botë të shtunën, ai rrëmbeu arrogancën dhe vetëkënaqësinë e Izraelit. Dhe kjo qe gjithashtu ajo se si e hoqi idenë se mjafton të sulmosh herë pas here Gazën me dronë vetëvrasës – dhe t’i shesësh gjysmës së botës – për të ruajtur sigurinë.
Të shtunën, Izraeli pa foto që nuk i kishte parë kurrë më parë. Automjetet palestineze që patrullojnë qytetet e saj, kalorës me biçikletë që hyjnë nëpër portat e Gazës. Këto foto e shqyejnë atë arrogancë. Palestinezët e Gazës kanë vendosur se janë të gatshëm të paguajnë çdo çmim për një moment lirie. A ka ndonjë shpresë në këtë? Jo. A do ta mësojë Izraeli mësimin e tij? Jo.
Të shtunën ata tashmë po flisnin për zhdukjen e lagjeve të tëra në Gaza, për pushtimin e Rripit dhe ndëshkimin e Gazës “siç nuk është dënuar kurrë më parë”. Por Izraeli nuk e ka ndalur ndëshkimin e Gazës që nga viti 1948, as për asnjë moment.
Pas 75 vitesh abuzimi, e pret edhe një herë skenari më i keq i mundshëm. Kërcënimet për “rrafshimin e Gazës” vërtetojnë vetëm një gjë: Ne nuk kemi mësuar asgjë. Arroganca qëndron këtu, edhe pse Izraeli po paguan një çmim të lartë edhe një herë.
Kryeministri Benjamin Netanyahu, mban përgjegjësi shumë të madhe për atë që ndodhi dhe ai duhet të paguajë çmimin, por nuk filloi me të dhe nuk do të përfundojë pasi ai të shkojë. Tani duhet të qajmë me hidhërim për viktimat izraelite, por duhet të qajmë edhe për Gazën.
Gaza, shumica e banorëve të së cilës janë refugjatë të krijuar nga Izraeli. Gaza, e cila nuk ka njohur asnjë ditë lirie.
Opinion nga Gideon Levy, një gazetar dhe autor izraelit. Levy shkruan opinione dhe një kolonë javore për gazetën Haaretz që shpesh fokusohet në pushtimin izraelit të territoreve palestineze.
Përkthyer nga klankosova.tv.