Ndërhyrja ruse jashtë vendit merr shumë forma. Ai përfshin si propagandë të hapur, të tilla si imazhe të rreme ose video të rreme që qarkullojnë në internet, dhe tregime më delikate, të tilla si portretizimi i “kërcënimit të zgjerimit të NATO-s” të pushtimit në shkallë të gjerë të Ukrainës nga Rusia në përgjigje të paraqitjes së “provokimeve” të supozuara. Në përgjithësi, Rusia përdor një sërë taktikash për të demonizuar Ukrainën, me qëllim që të minojë mbështetjen ndërkombëtare për Ukrainën dhe të reduktojë mbështetjen për sanksionet kundër Federatës Ruse.
Kremlini mbështetet në një rrjet të gjerë “agjentësh me ndikim” dhe “idiotë të dobishëm” në Perëndim, duke përfshirë profesorë, politikanë, autorë dhe gazetarë. Ndërsa diskursi perëndimor mbi ndërhyrjen e huaj shpesh fokusohet në mediat sociale, narrativat ruse janë thurur gjithashtu në universitete, media kryesore, libra, ngjarje në tryeza dhe të ashtuquajturat “mitingje paqeje”.
Shumë individë të ndikuar nga programi i “masave aktive” sovjetike vazhdojnë të mbajnë ndjenja antiperëndimore dhe pro-Moskës. Metodat tradicionale subversive të KGB-së përdoren ende, të plotësuara tani me teknologji të reja si fermat e trolleve, faqet e internetit të rreme dhe materialet e ndryshuara në mënyrë dixhitale. Grupet kryesore të synuara të fushatave ruse të dezinformimit përfshijnë të majtën ekstreme, të djathtën ekstreme, njerëz me interesa biznesi në Rusi, teoricienët e konspiracionit dhe pjesë të mëdha të “lëvizjes së paqes”.
Lufta e informacionit ruse shtrihet shumë përtej pushtimit të Ukrainës, duke synuar jo vetëm shtetet e afërta si Moldavia dhe Gjeorgjia, por edhe demokracitë e mëdha me histori të gjata, si Shtetet e Bashkuara. Kjo makineri propagandistike me ndikim të gjerë është krijuar për të manipuluar zgjedhjet, për të thelluar ndarjet sociale dhe për të rritur tensionet ekzistuese në këto vende. Duke përhapur dezinformata nëpër të gjitha kanalet e disponueshme, ai kërkon të destabilizojë dhe shfrytëzojë dobësitë, duke i lënë të prekshme si demokracitë e reja ashtu edhe ato të krijuara nga ndikimi i saj.
Ndërhyrja ruse ka dy objektiva kryesorë për sa i përket perceptimit të politikës së jashtme ruse. E para është të bindësh sa më shumë njerëz që Rusia ka të drejtë duke fajësuar Perëndimin për konfliktet aktuale dhe duke i paraqitur politikat e Kremlinit si të denja për mbështetje. Megjithëse kjo është e vështirë të arrihet për shkak të provave dërrmuese kundër pretendimeve të tilla, qëllimi i dytë – dhe më i suksesshëm – i fushatës së ndërhyrjes ruse është të shkaktojë konfuzion të gjerë. Synimi është të arrihet një pikë ku njerëzit nuk dinë më se çfarë të besojnë. Fushata synon të krijojë realitete të shumëfishta, kontradiktore dhe të promovojë një mentalitet që i shtyn njerëzit të arrijnë në përfundimin se “të dyja palët” janë fajtore – një pikëpamje që nuk pasqyron realitetin dhe pjesërisht largon përgjegjësinë nga sulmuesi rus. Në të dyja rastet, rezultati është se njerëzit janë më pak mbështetës ndaj Ukrainës dhe sanksioneve të vendosura ndaj Rusisë.
Është gjithashtu e rëndësishme të merret parasysh propaganda delikate që Federata Ruse po kryen në aleancë me aleatët e saj. Këto mesazhe delikate përfshijnë deklarata të tilla si “Shiko sa e sigurt është Rusia”, “sa të pajisura janë supermarketet ruse” dhe, duke i bërë jehonë narrativave të propagandës kineze, “media perëndimore po ju gënjen”. Rusia gjithashtu promovon në mënyrë aktive narrativën e “BRICS+” si një kundërpeshë ndaj të ashtuquajturit “Perëndim kolektiv”, duke e portretizuar atë si një lloj “blloku emancipues” kundër “hegjemonisë perëndimore” dhe për një botë shumëpolare.
Ky rrëfim jo vetëm që ndikon në Jugun Global dhe partnerët e BRICS+, por gjithashtu ka një rezonancë të veçantë në të majtën ekstreme, “skenën anti-imperialiste” në Perëndim dhe të ashtuquajturën lëvizje “anti-koloniale”. Megjithatë, këto lëvizje shpesh anashkalojnë historinë e gjatë të imperializmit të Rusisë, si brenda dhe jashtë kufijve të Federatës Ruse të sotme.
Diskursi aktual në Perëndim është i ndikuar jo vetëm nga narrativat dhe dezinformatat ruse, por edhe nga disa fakte që nuk ndriçohen mjaftueshëm: terrori i imponuar nga regjimi pushtues rus, propaganda e përditshme gjenocidale në mediat shtetërore dhe sistemet arsimore ruse, dhe ndërgjegjësimi për ngjarjet aktuale në vitin 2014. Atë vit, Rusia jo vetëm që aneksoi Krimenë, por gjithashtu filloi një pushtim (gjysmë) të fshehtë të Donbass, duke përfshirë grupe të tilla si Grupi Wagner, militantë të tjerë, “Ushtarët në pushim” dhe agjentët e shërbimit sekret rus (p.sh. Girkin, Borodai) ishin të përfshirë. Ky përshkallëzim ka sjellë ndër të tjera, për rrëzimin e avionit të pasagjerëve MH17.
Këto fakte janë thelbësore për një vlerësim të saktë të situatës dhe nënvizojnë se qëndrueshmëria ndaj narrativave dhe dezinformatave ruse është e lidhur ngushtë me një shoqëri të mirëinformuar.
Kisha Ortodokse Ruse dhe ndërhyrja ruse në Evropë
Historia moderne e shndërrimit të Kishës Ortodokse Ruse në një instrument të kontrolluar nga qeveria e Moskës filloi të paktën gjatë BRSS, kur Patriarku aktual Kirill shërbeu si agjent i KGB-së. Gjatë epokës sovjetike, Kisha Ortodokse u infiltrua shumë nga oficerët e inteligjencës sovjetike.
Pas rënies së Bashkimit Sovjetik, ndikimi propagandistik i Kishës Ortodokse Ruse u zgjerua dhe arriti përtej kufijve të Federatës Ruse. Kisha mbron një “simfoni” midis kishës dhe shtetit dhe refuzon një ndarje të qartë midis të dyjave. Ideologjia e Kishës Ortodokse Ruse (ROC) nuk është e kufizuar në çështje shpirtërore, por është e lidhur ngushtë me çështje politike si nacionalizmi rus dhe promovimi i “Russki Mir” (Bota Ruse). Kisha Ortodokse Ruse gjithashtu lavdëron Perandorinë Ruse nën sundimin carist. Pas pushtimit në shkallë të plotë të Ukrainës në vitin 2022, përfaqësuesit e Kishës Ortodokse Ruse mohuan natyrën kriminale të pushtimit dhe bënë thirrje për shkatërrimin e Ukrainës. Në vitin 2024 u tha: “Nga pikëpamja shpirtërore dhe morale, operacioni ushtarak special është një luftë e shenjtë në të cilën Rusia dhe populli i saj mbrojnë të vetmen hapësirë shpirtërore të Rusisë së Shenjtë”.
Ky bashkim i propagandës së luftës dhe retorikës fetare nuk është i ri. Priftërinjtë ortodoksë rusë janë të njohur për bekimin e armëve dhe pajisjeve ushtarake. Mitropoliti i Yekaterinburg dhe Verkhoturye e krahasoi “operacionin ushtarak special” me një procedurë kirurgjikale që kërkon heqjen e diçkaje vdekjeprurëse, duke e quajtur atë “shëruese”.
Për vite me radhë, Kisha Ortodokse Ruse ka përhapur narrativa ultra-konservatore, anti-perëndimore dhe anti-ukrainase, si dhe qëndrime radikale homofobike dhe pikëpamje imperialiste, të cilat i përdor për të justifikuar luftën e agresionit të Rusisë. Kisha e shtrin ndikimin e saj nëpërmjet organizatave të lidhura si Qendra për Studime Fetare në emër të Hieromartirit Irenaeus të Lionit, një organizatë ruse jofitimprurëse, joqeveritare, antisektare e themeluar nga Alexander Dvorkin, i cili e përshkroi krishterimin ortodoks si “vetëm rrugë e drejtë drejt Zotit”. Kisha Ortodokse Ruse është një organizatë thellësisht politike, propagandistike e lidhur ngushtë me Kremlinin dhe e lidhur me ideologjinë e imperializmit rus.
Kisha Ortodokse Ruse është shumë aktive në çështjet politike, merr pjesë në aktivitete propagandistike dhe mban lidhje të ngushta me Kremlinin, duke iu përmbajtur ideologjisë së imperializmit rus, siç dëshmohet nga disa deklarata.
Kisha Ortodokse Ruse është gjithashtu e lidhur me Qendrën për Studime Fetare me emrin e Shën Irenaeut të Lionit, një organizatë ruse anti-kulte e themeluar në vitin 1993 me mbështetjen e Patriarkut Aleksi II dhe drejtohet Alexander Dvorkin. Qendra për Studime Fetare, e emërtuar sipas Shën Irenaut të Lionit, është vënë nën kritika për theksimin e mundshëm të perspektivave të krishtera ortodokse mbi kërkimet neutrale, duke ngritur pikëpyetje rreth objektivitetit të saj dhe ndarjes midis fesë dhe shtetit. Vëzhguesit kanë vënë në dukje se ndërsa qendra synon të edukojë për “sektet totalitare”, metodat e saj ndonjëherë shihen si të ngarkuara emocionalisht dhe kanë çuar në mosmarrëveshje të dukshme ligjore.
Ndërkombëtarisht, degët lokale të Kishës Ortodokse Ruse në përgjithësi nuk komunikojnë aq hapur apo rrënjësisht sa selia e saj në Moskë. Megjithatë, ata mbajnë bashkëpunim të ngushtë me ambasadat ruse në terren. Në Gjermani, për shembull, Kisha Ortodokse Ruse feston 9 majin, ditën e fitores sovjetike ndaj Gjermanisë naziste, së bashku me diplomatët rusë. Kjo ngjarje shpesh kritikohet për largimin nga fokusi i saj historik në mposhtjen e fashizmit dhe në vend të kësaj u bë një festë më nacionaliste me simbole propagandistike ruse si shiriti i Shën Gjergjit.
Kisha Ortodokse Ruse vepron gjithashtu si bashkëorganizatore e ngjarjeve me Ambasadën Ruse, siç është “Russia Street Festival” në Vjenë. Në një rast tjetër, Ambasada Ruse reklamoi një “tur 3D të Katedrales Ortodokse Ruse në Vjenë” në një deklaratë zyrtare për shtyp. Deklaratat e kishës kanë ngritur herë pas here shqetësime sepse ato përmbajnë gjuhë që mund të interpretohet si ultra-konservatore apo edhe në kufi me gjuhën e urrejtjes, në vend që të përcjellë një mesazh shprese. Për shembull, në një komunikim zyrtar për pandeminë COVID-19:
“Edhe një herë Zoti tregon mëshirën dhe durimin e tij me ne njerëzit. Por njerëzimi refuzon të dëgjojë dhe të pranojë varësinë e tij nga ndihma dhe hiri hyjnor. Njerëzimi kërkon të zëvendësojë Zotin me vetveten dhe pamend ndërhyn me botën – krijimin e Zotit – dhe natyrën njerëzore. Tani, duke legalizuar eutanazinë, njerëzimi po refuzon kohën e vdekjes të përcaktuar nga Zoti. Ajo mohon dallimin e dhënë nga Zoti midis burrit dhe gruas, secili prej të cilëve ka një thirrje unike; ajo nuk e pranon lindjen si pjesë të natyrshme të jetës; dhe nuk i lejon më bimët të rriten natyrshëm. A është çudi që sëmundjet e reja po shfaqen dhe se nuk ka mundësi trajtimi për të lehtësuar fatin e të infektuarve?”
Është e qartë se Kisha Ortodokse Ruse nuk kufizohet vetëm në çështjet shpirtërore, por e shtrin ndikimin e saj edhe në promovimin e ideologjive të caktuara në bashkësitë ndërkombëtare ortodokse ruse.
Autori: Dietmar Pichler është një ekspert me bazë në Vjenë për ndërhyrjet e huaja dhe dezinformimin, shkruan Gazeta Express.Pichler është drejtor dhe themelues i Disinfo Resilience Network, një organizatë me bazë në Vjenë që bashkon ekspertë nga fusha të ndryshme për të shkëmbyer informacion dhe për të zhvilluar strategji kundër ndërhyrjeve të huaja nga regjimet autoritare./disinforesilience.eu
