Ish-politikani dhe ish-shefi i diplomacisë serbe, Vuk Drashkoviç, ka thënë se Aleksandër Vuqiç i viteve 2012, 2013 dhe 2014 nuk është Vuçiçi i sotëm. Ai ka thënë se ai, nga viti 2014 deri sot, në shumë drejtime ka qenë dhe mbetet opozita e vetme ndaj Vuçiqit.
“Ai është një njeri tjetër. Po, besoja se ai donte një kthesë, veçanërisht pasi botoi një artikull autori në gazetën Danas, në të cilin pranonte se në vitet 1990 u ndoq një politikë e mëvonshme, e verbër dhe se udhëheqja e atëhershme e Serbisë, përfshirë atë dhe partinë së cilës i përkiste, nuk i kuptuan ndryshimet tektonike në Evropë pas rënies së Murit të Berlinit. Unë mbështeta avokimin e tij për evropianizimin urgjent të vendit, për integrimin euroatlantik, madje edhe anëtarësimin në NATO; për normalizimin e marrëdhënieve me Kosovën, të cilën ai e konfirmoi duke nënshkruar Marrëveshjen e Brukselit në vitin 2013. Fatkeqësisht, në vend që ta mbështesnin, opozita serbe e qëlloi me gurë, ndërsa tre peshkopë të Kishës Ortodokse Serbe mbajtën një ceremoni përkujtimore për nënshkruesit e gjallë të Marrëveshjes së Brukselit”, thotë ai në një intervistë për gazetën ‘Pobjeda”nga Mali i Zi.
Ai ka thënë se ai, nga viti 2014 deri sot, në shumë drejtime ka qenë dhe mbetet opozita e vetme ndaj Vuçiqit.
“Unë jam ai që, jo opozita, kam kërkuar që Kosova të pranohet në Këshillin e Evropës dhe Interpol; kam mbështetur anëtarësimin e Serbisë në NATO, dhe politikën e fqinjësisë së mirë. Në të njëjtën kohë, ajo që pretendonte të ishte opozita anti-Vuçiq, mbështeste atë që nuk duhej mbështetur, dhe që duhej dënuar. Pra, nuk qëndron vlerësimi juaj se nuk kam kritikuar. Kam kritikuar shumë. Edhe e kam paralajmëruar që të jetë i kujdesshëm kur flet për rrugët e ndërtuara, spitalet, shkollat. Me këtë, thosha, po mashtron popullin. Dhe nuk është vetëm kjo. I kujtova se djalli në shkretëtirë i kërkoi Krishtit të shndërronte gurët në bukë, sepse atëherë do ta pranonte si mesi. Jezusi mund ta bënte, por refuzoi, duke thënë se nuk jetojmë vetëm me bukë, por edhe me frymë”, thotë ai.
Sipas tij, kurrë fryma, morali dhe arsyeja e shëndoshë në Serbi nuk kanë qenë varrosur si sot. “Dhe kjo është rënia më e madhe e Serbisë. Gjuha jonë është në rrezik, kultura mungon, veçanërisht kur çdo mbrëmje – nga shefi i shtetit e tutje – dëgjoni se qytetarët që rebelohen janë ustashë, nazistë, plehra, banditë, spiunë të huaj, agjentë të revolucionit të ngjyrosur”, thotë ai.
