Është e paqartë se çfarë procesi do të ketë projekti “Shteti Sovran Bektashi”, të cilin kryeministri shqiptar Edi Rama e vendosi në axhendën e opinionit publik botëror në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara me shprehje të tilla si “Paqja botërore, respektimi i dallimeve dhe bashkëjetesa”. të zbatohen. “Çfarë do të bëjë Edi Rama?” Përgjigja e pyetjes qëndron në faktin se Ballkani është kthyer në një gjeografi të shteteve partnere të BE-së dhe NATO-s gjatë 40 viteve të fundit.
Shkruan: OSMAN ATALAY
Njoftimi i kryeministrit shqiptar Edi Rama për idenë e krijimit të një shteti bektashian të ngjashëm me Vatikanin shkaktoi polemika. Projekti “Shteti Sovran Bektashi”, të cilin Rama e vendosi në axhendën e opinionit publik botëror në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara (OKB) me shprehje si “Paqja në botë, respektimi i dallimeve dhe të jetuarit së bashku”, u pranua edhe nga komunitetet myslimane. në Ballkan, organizatat joqeveritare dhe shtetet rajonale duket se do të përballet me reagime. Aktualisht është e paqartë se çfarë procesi do të marrë “Shteti Sovran Bektashi”, por do të ishte më e saktë të trajtohej kjo çështje me një qasje specifike për Ballkanin.
Nuk duhet harruar se SHBA-ja dhe Evropa, të cilat luajtën rol në shpërbërjen e Jugosllavisë dhe ndarjen e saj në gjashtë shtete në vitin 1991, kanë fjalën në fushën politike, kulturore dhe ekonomike të vendeve të Ballkanit. “Çfarë do të bëjë Edi Rama?” Përgjigja e pyetjes qëndron në faktin se Ballkani është kthyer në një gjeografi të shteteve partnere të BE-së dhe NATO-s gjatë 40 viteve të fundit.
Edi Rama në fakt nuk është i lidhur apo armiqësor me asnjë fe dhe ka mundur të takojë vlerat fetare dhe kulturore shqiptare në 40 vitet e fundit. “Projekti i Shtetit Bektashi” është testimi i një modeli që mundëson integrimin e kulturës europiane dhe Ballkanit përmes Shqipërisë.
Këtu, është e dobishme të diskutohet për forcimin e potencialit të shoqërive muslimane ballkanike sesa paniku, zemërimi dhe reaktiviteti i ekzagjeruar. Fakti që plani për krijimin e një mikroshteti liberal-mysliman në Ballkan u prit me zemërim në komunitetin mysliman të Ballkanit duhet të vihet në vëmendjen e fillimit të Kryesisë së Çështjeve Fetare dhe më pas të Ministrisë së Punëve të Jashtme.
Deklarata e Ramës shkaktoi një tension mes habisë dhe zemërimit në Turqi. Lozhat Bektashiane, të cilat mbinë në këto troje ku Hoca Ahmet Yesevi, Hacı Bektaş-ı Veli dhe Sarı Saltuks mbollën farat e tyre pioniere për Turqinë në vitin 1263, dhe që iu bashkuan atdheut me pushtimin e Kosovës në vitin 1389 dhe njihen si “Bijtë e Fatihan”, është tragjike për vendin që në këtë proces është kthyer në një mjet të SHBA-së.
Situata përpara tregon se Turqia ka nevojë për një “politikë ballkanike”. Pozicioni i institucionit bektashi në Shqipëri sot duhet të analizohet mirë nga institucionet dhe organizatat përkatëse dhe akademia.
Në fakt, të gjitha ndryshimet që ndodhin në Ballkan janë pjesë e një procesi të planifikuar. Nuk duhet harruar se Edi Rama ka marrëdhëniet më organike dhe të ndershme me Turqinë në Ballkan, si dhe është një nga liderët më pragmatistë në rajon.
Sipas regjistrimit të fundit, në vend jetojnë 45,86 për qind myslimanë, 8,38 për qind katolikë dhe 7,22 për qind ortodoksë. Shkalla e bektashinjve është 4.81 për qind. Megjithëse ana laike e shoqërisë katolike, ortodokse ose bektashiane mbizotëron, shoqëritë myslimane të Bosnjës, Kosovës dhe Maqedonisë së Veriut kanë një kulturizëm më emocional dhe një identitet fetar konservator. SHBA-ja ka pasur gjithmonë projekte serioze për të ardhmen e 15 milionë popullsisë myslimane në Ballkan dhe Evropë. Është e nevojshme t’i qasemi kësaj situate duke parë funksionin historik të ndërmarrë nga Edi Rama, përfshirë procesin e BE-së në Ballkanin Perëndimor.
Ngjyra kulturore dhe politike e feve në Shqipëri ende nuk është vendosur plotësisht. Fetë që Enver Hoxha nuk i njohu nga populli i tij kanë një histori 30-vjeçare në Shqipëri. Ndërsa Edi Rama shprehet se synon krijimin e një shteti të stilit Vatikani për bektashinjtë në Shqipëri si një mënyrë për të promovuar tolerancën fetare, ai nuk e fsheh se pronari i vërtetë i këtij projekti është Atlantiku.
Ky projekt menaxhohet nga Baba Edmond Brahimaj, i cili u emërua në krye të Komunitetit Bektashi nga amerikanët pas vdekjes së Baba Reşat Bardhit në vitin 2011, i njohur si ish-agjent i SIGURIMI (KGB-së shqiptare) i cili ishte bektashi shqiptar. Fakti që Baba Mondi, lideri i bektashinjve në Shqipëri, ishte kleriku i parë mysliman që pranoi Presidentin izraelit Herzog ndërsa Izraeli po kryente gjenocid në Gaza, shkaktoi kritika të mëdha nga komunitetet myslimane në Ballkan. Në thelb, Baba Mondi akuzohet se nuk është një musliman i vërtetë sipas parimeve të Islamit dhe se është përdorur nga Izraeli për të mbështetur axhendën e tij. Qendra e bektashizmit shqiptar është në SHBA dhe bektashinjtë kanë marrëdhënie shumë të mira me botën perëndimore.
Një arsye tjetër e zemërimit është se Rama iu referua modelit të Vatikanit kur deklaroi se do të krijohej shteti i bazuar në sektin bektashi. Nga ana tjetër, ajo sjell me vete edhe komente për “kërcënim të sigurisë kombëtare” dhe “tradhti” në Shqipëri. Nga ana tjetër shteti bektashian Nga ana tjetër, bien në sy komentet se shteti bektashi do të përdoret nga Amerika dhe Izraeli kundër islamit arab, turk dhe iranian. Është e qartë se kërkimi i SHBA-së për një model të ri në strukturën multifetare, etnike dhe kulturore të Ballkanit është një tjetër version i “Modelit Secular Türkiye” që iu drejtua arabëve në vitet 1990.
Strategjia Ballkanike e Tel Avivit
Dy ndalesat e para të ndjekjeve politike dhe diplomatike të administratës së Tel Avivit në Ballkan, e cila ndërmerr hapa të heshtur, por strategjikë për më shumë se 30 vjet, për të zhvilluar një bashkëpunim efektiv me vendet e Ballkanit, ishin shumë të rëndësishme. Vizita e presidentit izraelit Herzog në Serbi dhe Shqipëri tërhoqi shumë vëmendje, por marrëdhëniet e Izraelit me kryesinë bektashiane shqiptare në 10 vitet e fundit duhet të kenë kaluar pa u vënë re dhe sot ka një konfuzion të pakuptimtë në projektin “Shteti Bektashian Shqiptar”. Duke lënë mënjanë mosmarrëveshjet dhe konfliktet tradicionale etnike dhe fetare në Ballkan, Izraeli është një vend që ka aftësinë të vendosë marrëdhënie të njëkohshme ushtarake dhe ekonomike edhe me dy vende rivale, dhe ka mundur të vendosë marrëdhënie të barabarta si me Serbinë ashtu edhe me Kosovën. në të njëjtën kohë. Duke i dhënë përparësi interesave të veta, Tel Avivi zhvillon pa probleme marrëdhëniet e tij me vendet, popullsia shumicë e të cilave është myslimane. Për shkak të ndryshimit të shpejtë të elitave politike në Ballkan, shoqëritë ballkanike u kthyen edhe drejt ideve perëndimore. Kjo situatë çoi në një afrim me SHBA-në, BE-në dhe indirekt me Izraelin në politikën e jashtme.
Në kontekstin e BE-së, Izraeli dhe aleati i tij, SHBA, nuk duan që vendet e Ballkanit të jenë plotësisht nën hegjemoninë e Evropës dhe të Vatikanit. Këtu shihet se veçanërisht popullata myslimane ruan një ekuilibër të ndryshëm dhe kompleks të pushtetit, siç është qëndrimi në një pozicion afër Turqisë kundër hegjemonisë së BE-së.
Duke dashur të merrte një rol më aktiv në Ballkan dhe të rriste praninë e tij fizike atje, Izraeli ndërtoi një ndërtesë ambasade në Shqipëri, ku nuk kishte një ambasadë deri në vitin 2012 dhe kërkoi bashkëpunim në fushën e mbrojtjes dhe ekonomisë me Shqipërinë. Izraeli, i cili është në një konflikt të hapur me Turqinë, ka ndërmarrë hapa për të përmirësuar marrëdhëniet e tij politike, ushtarake, strategjike, diplomatike dhe ekonomike me vendet e Ballkanit në kuadër të strategjisë së tij për të rrethuar Turqinë nga jugu dhe perëndimi. Gjatë kësaj periudhe, Izraeli u përpoq të drejtonte administratorët e vendeve ballkanike duke ringjallur diskurset e “neo-otomanizmit”, “rrezikut turk” dhe “radikalizmit islamik”. Izraeli është gjithashtu i shqetësuar për radikalizimin e popullsisë muslimane sunite dhe kuptimin e Islamit në Ballkan. Shumë akademikë dhe ekspertë izraelitë të sigurisë preferojnë ta vlerësojnë rajonin nga perspektiva e radikalizimit, duke injoruar qasjen paqësore të muslimanëve në Ballkan gjatë historisë.
Këto rrjete të bazuara ideologjikisht, nga Ballkani në Lindjen e Mesme, e çuan Izraelin të rriste aktivitetet e tij të inteligjencës dhe sigurisë në vendet e Ballkanit. Para ndeshjeve të futbollit të luajtura mes Shqipërisë dhe Izraelit në vitet 2016 dhe 2018, katër persona u arrestuan me dyshimin se kishin planifikuar një sulm terrorist kundër kombëtares izraelite dhe ishin bashkëpunëtorë të DAESH-it. Pas këtyre zhvillimeve, që çuan në rishikimin e kushteve të sigurisë, qyteti dhe stadiumi ku do të luheshin ndeshjet u ndryshuan. Këto ekipe morën edhe detyrën e garantimit të sigurisë së kombëtares izraelite të futbollit, e cila erdhi në Shqipëri e shoqëruar nga shërbimi sekret izraelit dhe ekipet e mbrojtjes speciale. Në këtë proces, autoritetet shqiptare të sigurisë kryen një sërë operacionesh nën dritën e informacionit të dhënë nga shërbimi sekret izraelit dhe përfshirja në terren e anëtarëve të Mossad-it çoi në diskutime për cenimin e sovranitetit kombëtar të Shqipërisë.
Irani dhe Faktori i Hezbollahut
Një faktor tjetër që e shtyn Izraelin të rrisë vëmendjen e tij në Ballkan është ndikimi i Iranit dhe Hezbollahut në rajon. Që nga vitet 1990, fuqi të tilla si Irani dhe Arabia Saudite kanë fituar ndikim në Ballkan duke përdorur motive ideologjike dhe sektare; Ajo shtoi aktivitetet e saj në rajon përmes instituteve, shkollave gjuhësore, punës së ndihmës humanitare dhe politikave fetare. Në këtë kontekst, shqetësimet se Irani do të gjente hapësirë në Bosnje-Hercegovinë, Kosovë, Maqedoninë e Veriut dhe Shqipëri alarmuan Izraelin. Në luftën rajonale për pushtet, Izraeli i percepton kërcënimet e drejtpërdrejta nga Irani dhe shumë organizata joshtetërore të mbështetura prej tij si një rrezik potencial dhe i konsideron ato si një rrezik të sigurisë kombëtare. Për këtë arsye, Izraeli, i cili ndjek nga afër grupet e afërta me Iranin dhe Hezbollahun në Ballkan, është i shqetësuar se rajoni do të bëhet një strehë dhe qendër trajnimi për grupet e armatosura ose të paarmatosura shiite pro-Iranit. Mundësia që gjeografia e Ballkanit të jetë një zonë manovrimi për Hezbollahun dhe Iranin, ashtu si Lindja e Mesme, Afrika, Azia Juglindore dhe Amerika Latine, bën që Izraeli të zhvillojë marrëdhënie me vendet e rajonit në kontekstin e sigurisë dhe inteligjencës.
Konflikti Iran-Izrael për Shqipërinë buron nga fakti se rreth 3000 kundërshtarë të regjimit iranian, të quajtur Mujahid’ul Khalq, janë vendosur në një kamp në Shqipëri. Ndërsa Irani po përpiqet të marrë informacion për këta njerëz, Izraeli e sheh këtë grup si një atu kundër regjimit iranian. Prandaj, ka shqetësime se Shqipëria është kthyer në një zonë konflikti mes Izraelit dhe Iranit dhe se kjo mund të ketë pasoja negative për sigurinë e vendit. Kjo situatë shkaktoi edhe një krizë diplomatike mes Shqipërisë dhe Iranit. Autoritetet shqiptare deportuan diplomatët iranianë dhe i shpallën ata “persona non grata” në vitin 2018 dhe 2020 me arsyetimin se po monitoronin kampin në fjalë.
Në Marrëveshjen për Normalizimin Ekonomik Kosovë-Serb të nënshkruar në Zyrën Ovale nën mbikëqyrjen e presidentit amerikan Donald Trump në vitin 2020, si Serbia ashtu edhe shteti i Kosovës premtuan të shtojnë Hezbollahun në listën e organizatave terroriste, dhe në përputhje me rrethanat, më 23 qershor 2020, Qeveria e Kosovës nënshkroi Hezbollahun. Ajo u rendit si një organizatë terroriste. Izraeli e sheh si një fitim të rëndësishëm për të dy vendet rivale që ta listojnë këtë grup si një organizatë terroriste, kundër rrezikut që organizata të tilla si Hezbollahu të krijojnë një ndikim fetar në Ballkan. Është gjithashtu e mundur që ky vendim të shihet si një sukses i strategjisë së sigurisë dhe politikës proaktive të Izraelit në Ballkan.
Në vitin 2018, Irani bëri një sërë vizitash në Serbi, Bullgari, Kroaci dhe Bosnje-Hercegovinë për të balancuar ndikimin e tij në rritje si rezultat i fushatës sulmuese të Tel Avivit në Ballkan. Megjithatë, nuk mund të thuhet se kjo lëvizje e Iranit thyen sferën e ndikimit shumështresor dhe shumëplanësh që Izraeli ka krijuar në rajon. Vendosja e marrëdhënieve me Izraelin shihet si një lëvizje kundër ndikimit rajonal të Turqisë nga politikëbërësit dhe administratorët në Ballkan, veçanërisht nga figurat laike. Ata që janë të shqetësuar nga ndikimi i vendeve myslimane në përgjithësi, dhe Turqisë në veçanti, në Ballkan, inkurajojnë Izraelin të jetë më aktiv në rajon.
Në këtë pikë, ku ka edhe një motivim fetar, ka një ndikim të madh historiografia e popujve ballkanikë në periudhën pasosmane dhe nacionalizmat rajonalë të ndërtuar mbi ndjenjat antiosmane. Besohet se NATO ose marrëdhëniet ushtarake me Izraelin janë të rëndësishme për të ruajtur ekuilibrin në rajon kundër Serbisë, e cila ka vendosur hegjemoninë ushtarake dhe ekonomike në Ballkanin Perëndimor. Ndaj edhe vende si Shqipëria, Kosova, Bosnje-Hercegovina, Mali i Zi dhe Kroacia filluan të afrohen me Izraelin për këtë qëllim. Afrimi i pushtetarëve të këtyre vendeve me Izraelin shihet si rezultat i një politike dhe perspektive “atlantiste”.
Bektashizmin dhe kulturën Halveti e sollëm në Ballkan 700 vjet më parë. Megjithatë, marrëdhëniet ndërmjet Kryesisë së Çështjeve Fetare dhe atasheve fetarë në Ballkan me këto vlera të rëndësishme shoqërore mbetën shumë të dobëta. Nëse trashëgimia jonë kulturore deformohet në një farë mënyre, i takon pronarit të trashëgimisë ta rregullojë atë. Me fjalë të tjera, Turqia ka nevojë për një algoritëm të ri jashtë hijeve radikale politike në Ballkan.
