Nga Sead Zimeri
Shqiptarët janë çmendur. Po e them sinqerisht. Jemi të ndarë në grupe ose më saktë në sekte dhe secili prej nesh i bie daulles së sektit të vet aq shumë sa zhurma e madhe ka ndotur mjedisin dhe nuk dëgjojmë më njëri-tjetrin. Nuk është e mundur të tërhiqemi, të shqyrtojmë e të reflektojmë mbi qëndrimet tona. A janë të arsyeshme? A janë të drejta? Jemi bërë shumë të njëanshëm, aq ekstremë saqë edhe një qëndrim i moderuar dhe i arsyeshëm na duket një devijim nga dogmat e sektit!
Nuk e di si e shihni ju nga brenda, por nga jashtë më duket shumë shqetësues ky zhvillim. Ky polarizim është thjesht i dëmshëm, sepse nis nga premisa krejtësisht të pashqyrtuara, se sekti të cilit ne i përkasim ka plotësisht të drejtë, ndërsa sektet e tjera duhet të konvertohen në sektin tonë ose duhet të zhduken plotësisht. Pluralizmi nuk është problem vetëm për partitë në pushtet. Është problem për shoqërinë tonë sektare, për shoqatat civile, për partitë opozitare, për mediat, për opinionistët që flasin për pluralizmin nga pozicionet moniste absolute, për shkrimtarët që mendojnë se renditja e fjalëve është argument për bindjet e tyre. Askush nuk ka nevojë të mësojë nga tjetri, sepse ne dimë gjithçka.
Pra, jemi në një situatë ku vetëm qëndrimet ekstreme konsiderohen të drejta dhe kur shkon në ekstrem, sigurisht që çdo qëndrim tjetër bëhet i papranueshëm. Kjo është veti e çmendurisë. Të gjithë të mbyllur në vetvete, duke menduar se qëndrimet e tyre janë absolutisht korrekte, krijojnë mundësi për shkatërrimin e shoqërisë. Shqiptarët nuk i ndan as faktori ndërkombëtar, as Albin Kurti, por një mentalitet ekstrem sektar, ekstrem dhe i mbyllur për çdo argument e arsye.
Nuk ka më arsye, nuk ka mirëkuptim, as bashkëpunim dhe as kulturë. Shqipëria del në krah të Serbisë, Kosova mbyll një medium privat që në këtë moment është lapsus, teologët flasin për dënimet që po sjell Zoti përmes ndryshimit të motit për shkak të paradës së krenarisë, apo për shkak të mosbindjes ndaj Perëndimit. Të tjerë përsërisin deri në bezdi një refren të lodhur se Kurti është populist, e të tjerë na tregojnë për komplote që vetëm fëmijët pa përvojë jetësore mund t’i besojnë.
Të gjithë jemi fajtorë, për fat të keq. Ne jemi shoqëria e ekstremeve, zemërimit, hakmarrjes, vetëizolimit. Ne jemi një shoqëri sektare, një shoqëri pa filozofi dhe pa kritikë!


























