“Një trashëgimi e papërmbajtur: nga profesori i letërsisë te gazetarja në kërkim të Vërtetësisë”
Në një qytet të vogël në Kosovë, historia fillon me një profesor të pasionuar të letërsisë shqipe. Babai im, një intelektual i përballuar me sfida në periudhën e vështirë te Kosoves, u përndoq nga pushtuesit serbë për shkak të bindjeve dhe shkrimeve të tij.
Megjithatë, ai zgjodhi të mos ndryshonte kursin e tij, as për mundësitë e mira që iu ofruan për të lënë Kosovën dhe për të punuar në arsim jashtë vendit.
Ashtu siç babai im ndikoi në jetën time, pasuria e tij më e çmuar ishte pasioni për fjalën e shkruar.Përmes tij, unë pata një dritëz në botën e gazetarisë.
Më premtoi se do të më dërgonte në Tiranë për të studiuar, por fatkeqësisht ai u nda nga jeta në vitin 1998, duke lënë të papërfunduar,dëshiren e tij.
Kur era e luftës mbuloi Kosovën në hije të errët të pushtuesit serbë, unë u ndodha e braktisur në këtë erë të trazuar si një vajzë e vogël.
Pa babain në krah, u shndërrova nën hijen e këtij tërmeti, duke u përpjekur të mbijetoja në një realitet të pamëshirshëm. Por në mes të kësaj diktature të errësirës, një dritare shkëlqente për mua: pasioni im për fjalën e shkruar dhe gazetarinë.
Shtëpia jonë e madhe u bë strehë për luftëtarët e lirisë, dhe muret e saj u zbukuruan me piktura që mbartnin ngjyra të një shoqërie të re. Ndër gjithë këtë, librat e babait ishin si një monument i pasurisë intelektuale që na udhëhiqte në atë kohë të zymtë. Këta libra u bën shpëtimtari im dhe burimi im i frymëzimit, duke më shtyrë të kultivoj pasionin për leximin dhe shkrimin.
Në kujtim të tij dhe në ndjekje të pasionit për të rrëfyer historinë, zgjodha të ndjek rrugën e gazetarisë.
Pasi pasojë mbi gjurmët e babait tim, zgjedhja ime për t’u bërë gazetare nuk është vetëm një karrierë, por një përpjekje për të vazhduar trashëgiminë e tij.
Kështu, fillon rrugëtimi im në kërkim të vërtetësisë dhe ndikimit pozitiv në shoqëri.
Në këtë kontekst të trazuar të luftës për liri, unë gjeta forcën për të përmbushur premtimin tim ndaj vetes dhe trashëgiminë e babait: të bëhem gazetare.
Me këtë fanatizëm për të ruajtur dhe për të përhapur dijen, unë do të përdor tërë pasurinë time intelektuale për të ndikuar në shoqërinë time dhe për të dëshmuar forcën e fjalës së shkruar për të rrëfyer historinë dhe për të promovuar drejtësinë dhe lirinë.
Ballafaqimi me sfidat e profesionit
Në një botë ku stereotipet janë ende të pranishme në media dhe shoqëri, si gazetare në Kosovë po sfidoj normat, mbi realitetin e ndryshëm të grave në shoqëri.
Nga raportimi i ngjarjeve të rëndësishme në shoqëri deri te intervistat me figura të ndryshme publike, po mundohem të shfaq një ndërgjegje të thellë për rëndësinë e prezantimit të një perspektive të gjerë dhe të drejtë në media.
Përmes punës kam shpalosur diversitetin dhe kompleksitetin e identiteteve të grave në Kosovë.
Në mes të errësirës së paragjykimeve dhe kritikave, një histori e mrekullueshme përfaqëson dritën dhe forcën e vetëbesimit në rrugën drejt suksesit. Sfidat dhe kundërshtitë shndërrohen në burime të reja motivimi dhe forcimi.
Përballja me skeptikën dhe kundërshtin e vazhdueshëm, duke u quajtur “e mbuluar” nga ata që nuk e dinë forcën time.
Por në vend që të hidhja poshtë duart,zgjodha të përdor kritikën si një motiv për të rritur kreativitetin dhe për të shndërruar paragjykimet në energji pozitive.
Si gazetare me hijab në Kosovë, udhëtimi im profesional ka qenë një sfidë e vazhdueshme për të fituar një vend në një fushë ku diversiteti shpesh herë vihet në pyetje.
Hijabi im nuk është vetëm një pjesë e rrobave që vesh, por është një shenjë e identitetit tim dhe vlerave të mia.
Secila prej nesh kërkon të ndjehet e pranishme, e vlerësuar dhe e respektuar në botën në të cilën jetojmë.
Por çfarë ndodh kur identiteti ynë është shkaku i përjashtimit dhe diskriminimit?
Çdo ditë, gratë ballafaqohen me presione të jashtme për tu përputhur me standartet e bukurisë dhe veshjes. Veshja, ngjyra e lëkurës, peshë e trupit dhe atributet tjera fizike shpesh bëhen arsye për gjykimet dhe diskriminimin.
Në shoqërinë tonë, gratë janë gjykuar dhe vlerësuar jo për aftësitë e tyre, por për pamjen e tyre fizike. Ky fenomen nuk është vetëm i padrejtë, por gjithashtu shkakton pasoja të rënda për shëndetin mendor dhe emocional të grave.
Pamja fizike nuk i jep dikujt të drejtën për të vlerësuar vlerat, aftësitë dhe karakterin e një gruaje.
Gjykimet për veshjen, ngjyrën e lëkurës, peshën e trupit dhe atributet fizike të tjera janë shenjë e një kulture të sëmurë që duhet të ndryshojë. Ne duhet të përqendrohemi në fuqizimin e grave për të qenë të lira për të qenë vetvetja, pa u frikësuar nga gjykimet e pavendosura të shoqërisë.
Gjykimet e individeve të kompleksuar nuk duhet të pengojnë gratë nga përmbushja e qëllimeve dhe synimeve të tyre. Secila prej tyre ka potencialin për të arritur sukses në çdo fushë që dëshiron të angazhohet.
Le të inkurajojmë njëri-tjetrin dhe të mbështesim njëra-tjetrën në rrugën drejt suksesit dhe lumturisë, duke mos lejuar asnjë gjykim apo paragjykim të na ndaloi.
Artë Ramiqi