Shkruan: Sead Zimeri
Jemi popull naiv. Ne ende flasim për miqësi të përhershme me këtë apo atë vend. Në politikë ka vetëm interesa dhe shtetet qëndrojnë pranë njëri-tjetrit vetëm në masën që i bashkon një interes. Në momentin që nuk ka më interes, miqësia zbehet, dhe bëhen “miq” të dikujt tjetër. Në fakt, duke gjykuar nga mënyra se si SHBA-ja dhe BE-ja e godasin Kosovën sa herë që kjo e fundit bën diçka kokë më vete, duket qartë që ata nuk e kundrojnë Kosovën nga aspekti i miqësisë. Miqtë nuk janë aq të shpejtë për të gjykuar dhe publikisht qortuar njëri-tjetrin sa herë që nuk pajtohen (ndonëse këtu qortimi është i njëkahshëm). Ka më shumë gjasa që ta konsiderojnë Kosovën si çdo shtet tjetër të vogël, që mund t’i diktojnë se çfarë të bëjë pa u shqetësuar për pasojat.
Ne duhet ta dimë këtë më mirë se çdo popull tjetër në Ballkan. Por mesa duket nuk nxjerrim mësim nga historia dhe nuk duam pavarësi. Ne duam që “miqtë” të na mbrojnë përgjithmonë. Sot janë me Kosovën, por nesër nuk do të jenë me Kosovën dhe Shqipërinë. Me ne ose kundër nesh, ne duhet të sigurojmë sovranitetin tonë, të bëhemi mjaftueshëm të fortë për të mbrojtur veten, pavarësisht kostos.
Pse jemi kaq naivë që mendojmë se duhet të mbetemi nën mbikëqyrjen e vazhdueshme të “miqve” tanë? Sot shqiptarët nuk kanë asnjë projekt kombëtar, asnjë projekt se si të pavarësohen njëherë e përgjithmonë nga Serbia dhe forcat sllave. Si mund të vazhdojmë kështu me këtë vetëmashtrim? Çfarë do të bëjmë kur interesat e vendeve të mëdha janë me Serbinë dhe jo me Kosovën dhe Shqipërinë? Ne jemi qeverisur nga të huajt me shekuj, por nuk kemi mësuar. Kosova nuk mund të jetë e pavarur dhe e fuqishme me një plagë të hapur në veri.